قُل لَّن یُصِیبَنَا إِلاَّ مَا کَتَبَ اللّهُ لَنَا هُوَ مَوْلاَنَا وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ * قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلاَّ إِحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ ... (52- 51 سوره توبه).

ترجمه:

به آنان بگو: جز آنچه خدا براى ما مقرّر کرده است چیزى به ما نمى­رسد. او سرپرست ماست و در هر حال به فرمان او عمل مى­کنیم و بر او توکّل داریم که مؤمنان باید فقط بر او توکّل کنند (امور خود را به او وانهند و به فرمان و تقدیر او گردن نهند) * به آنان بگو: آیا براى ما جز یکى از این دو نیکى را انتظار مى برید که یا پیروز شویم و غنایمى به دست آوریم و یا مغلوب گردیم و در راه خدا کشته شویم ...

تفسیر:

« هُوَ مَوْلاَنَا » یعنی فقط خدا عهده دار کارهاى ماست و اوست که آنچه به ما مى رسد از پیش مقرّر کرده و ناگوارى ها و خوشى ها را تقدیر نموده است، لذا آنچه برعهده ماست اطاعت از فرمان خدا و تلاش براى برپا داشتن دین و جهاد در راه اوست. « وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ » یعنى چون امور فقط به دست خدا تحقق مى یابد و ما به این مسئله ایمان داریم باید بر او توکّل کنیم و کارها را به او واگذاریم پس اگر سختى و ناگوارى براى ما پیش آمد نه درخور ملامت هستیم و نه سزاوار شماتت و نه باید در ما حزن و اندوهى پدید آید. ما در هر حال به وظیفه خود عمل کرده­ایم و پاداش خواهیم داشت.

مراد از « حُسْنَیَیْن یا دو نیکى» یکى امور خوشایند مانند پیروزى و به دست آوردن غنیمت و سود، و دیگرى امور ناخوشایند مانند شکست و ناگوارى است که این هر دو از دیدگاه دین نیکوست، چرا که هر دو پاداش عظیم الهى را در پى دارد.

پس اگر نیتمان در انجام امور خیر و در راه رضای خدا باشد و به او توکل کنیم، در آن امر چه پیروز شویم و چه سختی ببینیم و شکست بخوریم در هر حال مورد لطف و رضای خدا خواهیم بود.